Το παντοτινό Ελληνικό εκπαιδευτικό τοπίο… Θολό και γκρίζο.
Δάσκαλοι, όλων των βαθμίδων, ξεσηκώνονται. Δημοσιογράφοι παριστάνουν ότι νοιάζονται και ρωτούν, προβάλλοντας, κυρίως, την (προφανή και αδικαιολόγητη) άγνοιά τους… Γονείς (δήθεν) εκπλήσσονται αγανακτούν και απορούν, προσπαθώντας να κρύψουν την (ένοχη) συμμετοχή τους, στις διεργασίες καταστροφικής απαξίωσης όλων αυτών που, αιώνες πριν, έκαναν τούτη τη γωνιά της Γης σπουδαία… Συνδικαλιστές ξεδιπλώνουν τις πτυχές του άχαρου, σχεδόν καταθλιπτικού, ρόλου τους, με κυρίαρχο (μόνιμο και θλιβερό) μοτίβο, τη σκοπιμότητα που υποβάλλει η υστεροβουλία της παράταξης που τους εκλέγει… Πολιτικοί προσπαθούν, πριν και πάνω απ` όλα, να μη χαλάσουν την (απάνθρωπη) ισορροπία μεταξύ κομματικής γραμμής και προσωπικής ματαιοδοξίας… Περί παιδείας, ο (απαίδευτος) λόγος… Δεν είναι δυνατόν, λέω συνέχεια στον εαυτό μου, για τα παιδιά μας μιλάμε, για ό,τι πολυτιμότερο έχουμε κι εμείς κι ο τόπος μας…Κάποια στιγμή, θα προσπαθήσουμε να δούμε – και να πούμε – την αλήθεια, υπακούοντας μόνο στους κανόνες του σωστού και του λάθους… Κάποια στιγμή, θα συζητήσουμε βάζοντας το χέρι στην καρδιά… Με κριτήριο το δίκαιο και το άδικο… Κάποια στιγμή οι λέξεις μας θα γίνουν οι σκέψεις μας και μοναδική πηγή των επιχειρημάτων μας, θα είναι η επιθυμία μας να πάμε μπροστά. Και η συνείδηση… Έπειτα πάλι σκέπτομαι πως, και η συνείδηση, αποτέλεσμα παιδείας είναι…Και ο (φαύλος) κύκλος κλείνει… Όχι, δεν αφορά σε όλους μας αυτή η απαξία, ούτε αξίζει σε όλους μας αυτή η πίκρα. Μόνο που, δυστυχώς, στην Πατρίδα μας, δεκαετίες τώρα, το κλίμα στην εκπαίδευση (και όχι μόνο σε αυτή…) το διαμορφώνουν αυτοί που παλεύουν με νύχια και με δόντια, να προασπίσουν το δικαίωμά τους στο βόλεμα, στην άεργη κι ακούραστη παροχή αγραμματοσύνης… Βαρέθηκα να ακούω τα ξύλινα λόγια τους, τις άλογες κραυγές τους, τα ψεύτικα συνθήματά τους. Κουράστηκα να σέρνομαι και να σπαταλιέμαι στον αναχρονιστικό κι ανάξιο ρυθμό τους, την ώρα που, γύρω μου, ολόκληρη η ανθρωπότητα ανασκουμπώνεται, για να αναζητήσει στη μάθηση και στη γνώση τις αναγκαίες και ικανές συνθήκες για μια καλύτερη ζωή. Σχεδόν μισό αιώνα στη Γη, πάνω από σαράντα χρόνια προσγειωμένος σε αίθουσες διδασκαλίας, η ανάγκη μου να πετάξω με όχημα την εκπαίδευση, ίσως να έχει, πλέον, τα κωμικοτραγικά χαρακτηριστικά ενός… ανεκπλήρωτου έρωτα. Κι αν δεν βρίσκω αλεξίπτωτο στα μέτρα μου, τότε πρέπει, είτε να επιχειρήσω την πτήση μου χωρίς αυτό, είτε να ομολογήσω την αδυναμία μου, να χωνέψω τη θλίψη μου και να «καθίσω στ` αυγά μου». Όμως, την απόπειρα, την έκθεση, νοιώθω ότι την οφείλω, όχι μόνο στα παιδιά μου, αλλά και σε όλους τους έφηβους μαθητές τους οποίους, τόσα χρόνια, καταδυναστεύω με τον «επιστημονικό» μου λόγο… Σε όλους εσάς που νοιάζεστε αληθινά, καλή αντάμωση. amoirada@otenet.gr
MichailAmoiradakis's Weblog 
No comments yet
Jump to comment form | comment rss [?] | trackback uri [?]